اصل بی نام بودن و محرمانگی در اهدای گامت و جنین؛ چالش هزاره ی سوم

ناباروری یکی از قدیمی­ترین مشکلات بشری است که از دیر باز سبب شده است مبتلایان به آن، دوره­ای از زندگی خود را با انواع فشارهای عصبی، روانی بگذرانند و این مسأله موجب تلاش­هایی برای دستیابی به راه­حل­های آن شده است. یکی از انواع ناباروری که  پیش از این لاعلاج تلقی می­شد، موجود نبودن سلول­های جنسی بود که استفاده از گامت شخص سوم جهت بارورسازی افراد نابارور، افق تازه­ای را در درمان ناباروری­های مذکور گشود. با موفقیت تلاش­هایی که در جهت بارورسازی افراد نابارور با گامت شخص سوم صورت پذیرفت، پرسش­ها و چالش­های اخلاقی و حقوقی متعددی به وجود آمد که نیاز به قوانین خاصی را به خصوص در نحوه­ی اهدای گامت و جنین به زوجین نابارور بیش از پیش آشکار کرد. برای رفع این مشکلات کمیته­های متفاوتی در کشورهای مختلف تأسیس گردید و در بسیاری از کشورها قوانینی تصویب شد که به موجب آنها شرایط خاصی جهت اهدا و دریافت گامت و جنین مشخص گردید. یکی از این شرایط بحث بی­نام بودن یا محرمانگی است که جزو بحث برانگیزترین مقوله­ها در تمامی مکاتب حقوقی و اخلاقی می­باشد. پنهان کردن ارتباط ژنتیک کودک با والدین از جمله موضوعاتی است که به لحاظ اخلاقی، فقهی، حقوقی، جامعه شناسی و روان شناختی قابل بحث و بررسی است. در آوریل ‪ 2005 برای اولین بار قانونی در بریتانیا وضع شد که به گمنامی اهداء کننده­ی گامت و جنین پایان داد. پس از آن، کشورهایی مثل اتریش، سوئد، نروژ، هلند و نیوزیلند نیز قوانین مشابهی وضع کردند و به مورد اجرا گذاشتند. مطالعه­ی حاضر با بررسی حوزه­های مختلف (اخلاقی، فقهی، حقوقی، جامعه شناسی و روان شناختی) سعی در به چالش کشیدن اصل بی­نام بودن یا محرمانگی دارد.